Перевести на русский язык.
Ավետիք Իսահակյան․ Այդ ոչինչը ես եմ
Արևելյան մի քաղաքում ամառվա միջօրեի շոգին փողոցում՝ պատի ստվերում, պառկած էր մի դերվիշ: Ցնցոտիների մեջ դերվիշը պառկել էր մայթի լայնքին՝ նվաղուն աչքերը կիսափակ: Քաղաքապետ իշխանը՝ հպարտ ու վեհ, հագած ճոխ ու զարդարուն, գալիս էր դանդաղ քայլերով, շրջապատված շքախմբով: Փողոցում մարդիկ ոտքի էին կանգնում, կպչում պատերին և խոնարհ գլուխ տալիս անցնող իշխանին: Շքախմբի առաջնորդը, գավազանը թափահարելով, գոռաց դերվիշի վրա.
– Ի՞նչ ես մեկնվել մայթին, ճանապարհը բռնել: Չե՞ս տեսնում՝ ո՛վ է գալիս. վե՛ր կաց, անպատկա՛ռ:
– Ես միայն ինձնից մեծի առաջ ոտքի կկանգնեմ, – անվրդով պատասխանում է դերվիշը:
Քաղաքապետը լսում է դերվիշի պատասխանը և հետաքրքրված մոտենում է նրան և հարցնում.
– Մի՞թե ես քեզնից մեծ մարդ չեմ:
– Իհարկե ո՛չ: Քեզնից բարձր դեռ շատ աստիճաններ կան: Այո, թե ոչ:
– Այո՛:
-Դու քաղաքապետ իշխան ես, գիտեմ: Որ բարձրանաս, ի՞նչ պիտի դառնաս,- հարցնում է դերվիշը:
-Նահանգապետ, – պատասխանում է քաղաքապետը:
-Հետո՞:
– Հետո՝ վեզիր:
– Հետո՞:
– Փոխարքա:
– Հետո՞:
– Սահմանը սա է: Մեր բոլորի վրա շահն է: Նա է ամենից մեծը:
– Ասենք թե շահ դարձար, հետո՞, – հարցնում է դերվիշը:
– Հոտո՝ ոչինչ,- պատասխանում է քաղաքապետը:
-Ահա այդ ոչինչը ես եմ: Ոտքերիս տակից անցի՛ր, և գնա՛ քո ճանապարհը, – նույն անվրդովությամբ պատասխանում է և նվաղուն աչքերը գոցում:
Գավազան — посох
Շքախումբ — свита
Փոխարքա — наместник
Перевод на русский язык
В одном восточном городе, в полуденную летнюю жару, на улице, в тени стены, лежал дервиш. В лохмотьях, он растянулся на тротуаре, с полузакрытыми, слабеющими глазами. Городской правитель — гордый и величественный, одетый в роскошные и нарядные одежды — приближался медленным шагом, окружённый своей свитой. Люди на улице вставали, прижимались к стенам и с поклоном склоняли головы перед проходящим властелином. Главный из свиты, размахивая посохом, закричал на дервиша:
— Что ты растянулся на тротуаре, преградил дорогу? Не видишь, кто идёт? Вставай, дерзкий!
— Я встаю только перед тем, кто выше меня, — спокойно ответил дервиш.
Городской правитель услышал ответ дервиша, заинтересовался, подошёл к нему и спросил:
— Неужели я не человек, выше тебя?
— Конечно нет. Над тобой ещё много ступеней. Да или нет?
— Да, — ответил правитель.
— Ты городской правитель, я знаю. А если поднимешься выше, кем станешь? — спросил дервиш.
— Наместником области, — ответил правитель.
— Потом?
— Затем визирем.
— Потом?
— Вице-королём.
— Потом?
— Это предел. Над всеми нами — шах. Он самый великий.
— А если ты станешь шахом, потом что? — спросил дервиш.
— Потом — ничего, — ответил правитель.
— Вот это «ничего» — это я. Проходи под моими ногами и иди своей дорогой, — с той же спокойной уверенностью ответил дервиш и закрыл свои слабые глаза.
Արեն Մնացականյան 