Ես որոշեցի թարգմանեմ <<Չարի վերջը>> Հովհաննես Թումանյանի հեքիաթներից, լոռու բառբառից-աշխարհաբարյան հայերենով:
Լինում է մի սար,
Էն սարում մի ծառ-Այն սարում մի ծառ,
Էն ծառում փըչակ-Այն ծառում մի փչակ,
Փըչակում մի բուն,
Բընում երեք ձագ-Բնի մեջ երեք ձագ,
Ու վըրեն Կըկուն-և վրան կկուն։
— Կո՛ւկու, կո՛ւկու, իմ կուկուներ,
Ե՞րբ պիտի դուք առնեք թևեր-Երբ դուք պետք է թևեր ունենաք,
Թըռչե՜ք, գընաք,
Ուրախանաք…
Երգում էր մարիկ Կըկուն-Երգում էր մայրիկ կկուն.
Մին էլ, ըհը՛, Աղվեսն եկավ-Մեկել հանկարծակի աղվեսը եկավ.
— Էս սարը իմն է-Այս սարը իմն է,
Էս ծառը իմն է-Այս ծառը իմն է,
Ծառում փըչակ կա-ծառի մեջ մի փչակ կա,
Փըչակում՝ մի բուն-իսկ փչակի մեջ էլ մի բուն,
Էս ո՞վ է եկել
Տիրացել թաքուն։
Արեն Մնացականյան 