Հայոց լեզու

Բայ

Բայը ցույց է տալիս գործողություն, եղելություն, ընթացք, որը բայ խոսքի մասը բնորոշող կարևորագույն հատկանիշ է
Բայի ուղիղ ձևը պատասխանում է ի՞նչ անել, ի՞նչ լինել հարցերին:

Բայը ունի հետևյալ քերականական կարգերը՝  եղանակ, ժամանակ, դեմք, թիվ:

Բայն ունի երկու թիվ՝ եզակի և հոգնակի: 
Եզակի  թիվը ցույց է տալիս մեկ անձի կամ առարկայի գործողություն:
Օրինակ՝  սովորեցի, գնացիր, գալու է, մերժեց, ջարդեցի, գնում է, գրի՛ր, կկարդա:
Հոգնակի  թիվը ցույց է տալիս երկու և ավելի անձերի կամ առարկաների գործողություն:
Օրինակ՝ պատասխանեցինք, մտաք, խոնարհվեցին, ողջունեցինք, կգանք, պիտի խոսի:

Բայն ունի երեք դեմք.

I դեմք (երբ գործողություն կատարողը խոսողն է)- գալիս եմ, պիտի խոսեմ, բարկացել եմ

II դեմք (երբ գործողություն կատարողը խոսակիցն է)-գալիս ես, պիտի խոսես, բարկացած ես

III դեմք (երբ գործողություն կատարողը երրորդ անձն է)-գալիս է, պիտի խոսի, բարկացած է

Բայն ունի երեք ժամանակ՝ ներկա, անցյալ, ապառնի:
Ներկա  ժամանակը ցույց է տալիս, որ գործողությունը կատարվում է խոսելու պահին: Օրինակ՝ սովորում ենք, խաղում է, նկարում եմ: 
Անցյալ ժամանակը ցույց է տալիս, որ գործողությունը կատարվել է խոսելու պահից առաջ: Օրինակ՝ սովորում էի, սովորել ենք, սովորեցի:
Ապառնի  ժամանակը ցույց է տալիս, որ գործողությունը կատարվելու է խոսելու պահից հետո: Օրինակ՝ սովորելու ենք, երգենք, կսովորեմ:

Առաջադրանքներ:

Տրված գոյականներից, ածականներից, դերանուններից, մակբայներից և ձայնարկություններից բայեր կազմի´ր:

Ա. Ծաղիկ-ծաղկել, քար-քարանալ, անուն-անվանել, քարոզ-քարոզել, ձև-ձևացնել:
Բ. Մեծ-մեծանալ, բարձր-բարձրանալ, կարմիր-կարմրել, տափակ-տափականալ, սուր-սրել:
Գ. Ոչինչ-ոչնչացնել, բոլոր-բոլորել, նույն-նույնանալ, ամբողջ-ամբողջանալ:
Դ. Կրկին-կրկնել, արագ-արագանալ, դանդաղ-դանդաղել, հաճախ-հաճախել:
Ե. Վա՜յ-վայել, մկըկը-մըկըկալ, տը՜զզ-տըզզալ, թրը՛խկ-թրըխկալ:

2Տրված բայերից նորերն ստացի´ր` դրանք բաղադրելով Բ խմբի նախածանցների հետ:

Ա. Նայել, կառուցել, գրել, ճառել, դառնալ, հայտնել:
Բ.Անդր, վեր, արտ, հակ, մակ, ստոր:

Վերադառնալ, վերակառուցել, վերանայել, արտագրել,անդրադառնալ:

Երբեք մի դադարիր շպտալ

Կար-չկար, մի տղամարդ կար։ Նա ուներ երկու երեխա։ Աղջիկը՝ Անժելինան և  տղան՝ Ժուլյենը։ Անժելինան երբե՛ք չէր նեղանում կամ տխրում, նա երբե՛ք չէր դադարում ժպտալ։ Իսկ Ժուլյենը միշտ և ամեն բանից կարող էր նեղանալ։ Ե՛վ գնահատականից, և՛ եթե իրեն սխալ հասկանան, և՛ եթե նրա ուզածը չկատարեն, և՛ եթե նրան վատ վերաբերվեն և շատ ու շատ այլ բաներից։ Նա իր ծնունդը երբեք չէր ուզում նշել, որովհետև նա չգիտեր, թե ինչքան լավ է դա։ Նրա դեմքին երբեք ժպիտ չէր երևում։ Բայց այնուամենայնիվ, մի օր նա ժպտաց։ Ո՞րն էր պատճառը։ Կարդա՛, և կիմանաս։

Իր ծննդյան օրը Ժուլյենը վերադարձավ դպրոցից՝ ինչպես միշտ՝ տխուր դեմքով։ Այս անգամ նրա մայրիկն ու հայրիկը և քույրիկը՝ Անժելինան, որոշեցին նրան անակնկալ անել։ Ժուլյենը նստեց իր սենյակում, իր աթոռի վրա ինչպես միշտ լուրջ դեմքով։ Հանկարծ սեղանի տակ տեսավ ժպտացող տիկնիկ, որի ձեռքին կար մի բացիկ։ Նա բացեց բացիկը, այնտեղ գրված էր․ «Բարև Ժուլյեն։ Ես ուզում եմ քեզ մի բան ասել։ Եթե դու տասը օր շարունակ ժպտաս, քո կյանքում մի կախարդական բան կհայտնվի»։ Թեև Ժուլյենի համար դժվար էր, նա սկսեց զոռով ժպտալ։ Հաջորդ օրը դպրոցում նա նկատեց, որ երբ նա ժպտում է, դպրոցի մյուս երեխաներն էլ նրան են ժպտում։ Այդ օրը Ժուլյենը հասկացավ, որ ժպիտը նրա կյանքը հեշտացնում է և կարծես թե դժվարությունները ավելի հեշտ է հաղթահարում։

Նրա ծնողների և քրոջ անակնկալը ստացվեց։ Ժուլյենի կյանքում հայտնվեց մի իսկական կախարդական բան՝ ԺՊԻՏ․․․